ΛΕΩΦΟΡΕΙΟ Ο ΠΟΘΟΣ

 Μια εύθραυστα γοητευτική, στα όρια της κατάρρευσης και του αλκοολισμού γυναίκα. Ένας άξεστος, χωρίς φραγμούς και σαγηνευτικός μέσα στην ωμότητά του άντρας. Μια μοιραία συνάντηση. Η Μπλανς Ντυ Μπουά, ξεπεσμένη αριστοκράτισσα του Νότου, φθάνει στη Νέα Ορλεάνη με το «Λεωφορείο ο Πόθος» για να περάσει το καλοκαίρι με την μικρότερη αδερφή της και βρίσκεται αντιμέτωπη με τον σωβινιστή σύζυγο της Στάνλεϊ Κοβάλσκι.

Στο ιδιόμορφο τρίγωνο που δημιουργεί η συγκατοίκηση αυτή, οι χαρακτήρες κινούνται από την αρχή ως το τέλος με γνώμονα τον ένα και μοναδικό πόθο που διακατέχει τον καθένα. Η Μπλανς αναζητά επίμονα την προσοχή και την προστασία που της λείπει, η Στέλλα επιθυμεί να παραμείνει ζωντανός ο έρωτας με τον σύζυγό της με κάθε κόστος, ο Στάνλεϊ απαιτεί το ρόλο του «κυρίαρχου αρσενικού» και ισοπεδώνει όποιο εμπόδιο ορθώνεται στο δρόμο του.

Πρόκειται για εμβληματικό έργο του Τένεσι Ουίλιαμς, που έχει πάρει το Πούλιτζερ, το Βραβείο Κριτικών της Νέας Υόρκης και το Ντόναλντσον, ενώ η Βίβιαν Λή έχει τιμηθεί με Όσκαρ για την ερμηνεία του ρόλου της Μπλανς. Η πρώτη παράσταση του "Λεωφορείον ο πόθος" στην Ελλάδα έγινε το 1949 σε σκηνοθεσία Κάρολου Κουν και ερμηνεία Μελίνας Μερκούρη και Βασίλη Διαμαντόπουλου, όπου ακούστηκε και για πρώτη φορά το τραγούδι "Χάρτινο το φεγγαράκι" σε μουσική Μάνου Χατζιδάκι και στίχους Νίκου Γκάτσου. Ακολούθησαν πάμπολλες παραστάσεις, και το ρόλο-πρόκληση της Μπλανς Ντυ Μπουά έπαιξαν οι μεγαλύτερες Ελληνίδες ηθοποιοί από την Έλλη Λαμπέτη το 1965, μέχρι την Κάτια Δανδουλάκη το 1998. 

Το ανέβασμα ενός τόσο μεγάλου έργου είναι πάντοτε δίκοπο μαχαίρι, ένα μεγάλο ρίσκο. Το πρωταγωνιστικό δίδυμο του φετινού ανεβάσματος προσεγγίζει την πρόκληση αυτή με σεβασμό, και το αποτέλεσμα αν και όχι συγκλονιστικό είναι πάντως αξιοπρεπές. Ο Αλέξανδρος Μπουρδούμης έχει σίγουρα έναν Κοβάλσκι μέσα του, τον οποίο σε κάποιες στιγμές καταφέρνει να τον ζωντανέψει μπροστά στα μάτια μας, σε άλλες όμως αναλώνεται στην εικόνα και μας κρύβει το «μέσα» του.

Η Κάτια Γέρου, εκτός του ότι μου φάνηκε υπέρ το δέον ώριμη για το ρόλο αυτό, δεν είχε χημεία με τον συμπρωταγωνιστή της και πραγματικά είχα την αίσθηση ότι ήταν σε πρόβα, αφήνοντας την καλύτερη ερμηνεία της για την πραγματική παράσταση.Η άσπονδη έχθρα και το λανθάνον πάθος των δυο πρωταγωνιστών είναι κάτι που περισσότερο το υποθέτουμε παρά το εισπράττουμε στη διάρκεια της παράστασης, ιδιαίτερα από την πλευρά της Μπλανς. Έκπληξη ευχάριστη ήταν η «Στέλλα» της παράστασης, η Ηλέκτρα Νικολούζου, με μια ερμηνεία μετρημένη, μελετημένη και με τον χαρακτήρα της τελικά να είναι ο πλέον ολοκληρωμένος και ξεκάθαρος: είναι μια σύζυγος που αρνείται τα πάντα προκειμένου να σώσει το γάμο της και αυτό γίνεται ξεκάθαρο από την αρχή για να κορυφωθεί σε ένα δραματικό τέλος, όπου φτάνει να αρνηθεί την ίδια της την αδερφή.

Η Παράσταση πραγματοποιήθηκε από το ΔΗΠΕΘΕ της Πάτρας σε σκηνοθεσία Βασίλη Νικολαϊδη. Τα σκηνικά του Μετζικώφ, λιτά και πειστικά μας μετέφεραν στην ατμόσφαιρα των φτωχογειτονιών της Νέας Ορλεάνης, με τη βοήθεια και των ήχων ενός live σαξοφώνου στο background. Φεύγοντας από το θέατρο «Ιλίσια» πήραμε μαζί μας λίγη από την μαγεία του έργου, αλλά και μια νοσταλγική διάθεση για τις μεγάλες ερμηνείες του παρελθόντος που δεν θα έχουμε πια την ευκαιρία να απολαύσουμε. Και γιατί όχι, μια επιθυμία να μας συνεπάρει στο μέλλον μια Μπλανς παρηκμασμένη και ηδυπαθής, δαιμονική και αιθεροβάμων, όπως την φαντάστηκε ο Τένεσι Ουίλιαμς.

«Το αντίθετο του θανάτου είναι ο πόθος» Μπλανς Ντυ Μπουά