ΜΑΥΡΟΣ ΚΥΚΝΟΣ

Με τον γνωστό φαντασμαγορικό του τρόπο, ο Αρονόφσκι αυτή τη φορά μας καλεί να παρακολουθήσουμε κατευθείαν μέσα από τα  παρασκήνια του Μπαλέτου της Νέας Υόρκης την ιστορία της Νίνα, μιας μπαλαρίνας που πασχίζει να τελειοποιήσει την εκτέλεση του διπλού ρόλου Οντέτ και Οντίλ στην κλασική Λίμνη των Κύκνων. Η ανάθεση του ρόλου αυτού, οδηγεί σε καθοριστικό  επαναπροσδιορισμό  της σχέσης της Νίνα (Νάταλι Πόρτμαν) με την παρεμβατική αποτυχημένη μπαλαρίνα μητέρα της (Μπάρμπαρα Χέρσεϊ), με τον καλλιτεχνικό διευθυντή του μπαλέτου (Βενσάν Κασέλ) που χρησιμοποιεί κάθε μέσο για να εξάγει το αποτέλεσμα που επιθυμεί από τις μπαλαρίνες του, την διαταραγμένη προκάτοχό της (Γουϊνόνα Ράίντερ) και την «καυτή» ανταγωνίστριά της (Μίλα Κουνίς)  για το ρόλο του μαύρου κύκνου.

Η Νίνα καταδύεται στον ίδιο της τον εαυτό για να συνθέσει τον χαρακτήρα του μαύρου κύκνου, δοκιμάζοντας να    σπάσει τα δεσμά της. Η πρόκληση αυτή την οδηγεί σε ένα παραλήρημα, που σωματοποιείται με τρόπο ανατριχιαστικό. Όσο εισέρχεται στον διπλό της ρόλο, τόσο ο διχασμός της μεγαλώνει. Πλησιάζοντας την νύχτα της πρεμιέρας παρακολουθούμε με αγωνία τις συνεχείς μεταπτώσεις της Νίνα και, σε ένα αποκορύφωμα της διάσχισης, έχουμε μπροστά μας την υπάκουη και την απαξιωτική κόρη, την σεξουαλικά στερημένη αλλά και την αισθησιακή γυναίκα, μια φοβισμένη και ταυτόχρονα παράτολμη προσωπικότητα.  

Φιλοδοξία, αθέμιτος ανταγωνισμός, εκρηκτική σεξουαλικότητα, καταπίεση, τελειομανία , υπέρβαση των ορίων και μια μόνιμη αιώρηση μεταξύ φαντασίας και πραγματικότητας: o  «Μαύρος Κύκνος» είναι μια ταινία για την εμμονή, την εξάρτηση, τον φόβο και την υπέρβασή του, στοιχεία που έχουμε δει ξανά και ξανά να απασχολούν το σκηνοθέτη από την εποχή του «Ρέκβιεμ για ένα όνειρο». 

H ακραία κατά-χρηση, μηχανοποίηση, θεοποίηση και φετιχοποίηση του σώματος, προκειμένου να εξυπηρετήσει την ανθρώπινη φιλοδοξία, μας είναι γνώριμη από τον πρόσφατο «Παλαιστή». Με έναν ρυθμό ιλιγγιώδη, ιδιαίτερα στο δεύτερο μέρος της ταινίας και χωρίς τον λυρισμό της «Πηγής της ζωής», επιχειρεί και εδώ μια ανατομία στην ψυχική και ηθική υπόσταση της ανθρώπινης οντότητας. Μια οντότητα που ο Αρονόφσκι βάζει να αντικατοπτρίζεται μέσα σε ένα πολλαπλό πρίσμα κάνοντάς μας να αναρωτιόμαστε αν κάθε Οντέτ κρύβει μέσα της τελικά μια Οντίλ.  

Το πρώτο κείμενο αυτού του blog, δε θα μπορούσε παρά να αφιερωθεί στη νέα ταινία του αγαπημένου μου  Ντάρεν Αρονόφσκι. Μαγεμένη ακόμα από την εμπειρία του  «The Fountain» - που παραμένει μετά από μια πενταετία στο top 5 , αν όχι στην πρώτη θέση των αγαπημένων μου ταινιών- ο «Μαύρος Κύκνος» με κράτησε σε αναμονή τους τελευταίους –αρκετούς- μήνες. Μια αναμονή που άξιζε τον κόπο, αφού για άλλη μια φορά ο δημιουργός κατάφερε να μας βάλει μέσα σε έναν κόσμο αστραφτερό και νοσηρό ταυτόχρονα και να μας αφηγηθεί μια ιστορία που μας κράτησε ως το τέλος-και ιδιαίτερα προς το τέλος- με κομμένη την ανάσα. 

Την μοναδική «αρονοφσκική» ατμόσφαιρα, συνθέτει για άλλη μια φορά η επιλογή λαμπερών πρωταγωνιστών και η απόκοσμη μουσική του Κλιντ Μάνσελ, που σηματοδοτεί την έναρξη του "ταξιδιού" σε όλες τις ταινίες του.